Av Torbjørn Tufte
I daglegtalen er innførsel av varer toll- og avgiftsfritt som reisegods synonymt med grensehandel. Det at folk handlar der det er rimelegaste er forståleg. Politisk derimot, bør det å ivareta norsk næringsliv og arbeidsplassar prioriterast. Når norske myndigheiter vel å legge til rette for ei einsidig handelslekkasje til EU utan motytingar, er dette ein merkeleg måte å sikre nasjonale interesser på. 
Grensehandelen vert diskutert flittig i media. Lars Sponheim fekk stor merksemd med kommentaren det er «harry» å handle mat i Sverige. Byrådsleiar i Oslo, Erling Lae tok nyleg til motmæle, og uttalar: ”Du blir ofte møtt med at folk sier – det er jo sånn «harry-turer» [om handletuar frå Noreg til Sverige]. Da reagerer jeg litt på at det virker som en snobbete nedlatende holdning. I forhold til noe som selvfølgelig er helt greit og meget smart. Grensehandel er jo egentlig veldig bra og det burde være mer av den slags” (NRK, 22.08.2007). …
Av Bjørn Egil Flø
Det er sjeldan ein er vitne til ein tilsvarande 
sutring som den reiselivsnæringa i Finnmark la for dagen i førre veke. Mi største bekymring er likevel knytt til den politisk uklokskapen dei avslører når dei i Nordlys og VG sine nettutgåver går ut å angrip Fiskeri- og kystministeren for å ha sagt det me alle veit.
Det heile starta då Helga Pedersen hadde vore på NHO sin reiselivskonferanse, ”Nord i Sør” i januar i år. Der hadde dei bedt ho om å snakke om reiseliv, eit tema som neppe kan seiast å vere blant det fiskeridepartementet har breiast kompetanse på. Og sidan det ikkje gjaldt verken ressursforvalting i nordområda eller strukturendringar i fiskeriflåten, men faktisk reiseliv, så laut ho nok delvis skrive talen sjølv kan eg tenkje meg. Og som så ofte før når statsrådane har tenkt sjølve, så vart det ei god tale. …
Av Bjørn Egil Flø
”Sorry mate, it’s payback time” sa Mark, me stod ved breidda av Oreti River å såg på den svarte ryggen åt ei rettleg storaure på minst 8 kilo. Mark hevda det var hans tur å prøve no, etter å ha gitt alle dei tre føregåande sjansane til meg. Ein middels utvikla rettferdssans fortalde meg at han hadde rett.
Etter å ha følgt med i Nationen dei siste par tre dagane tykkjest det som produktivisme eliten i norsk landbruk har langt under middels utvikla rettferdssans. Dei har brått opptekt at matprisane er på veg opp, frå nærast å ha skrapa botnen er dei i ferd med å nærme seg eit nivå som gjer at verdsbøndene endeleg kan rette ryggen for eit par stunder.
Men dette gjeld som sagt verdsbøndene, altså dei som lever av prisane på verdsmarknaden. Dei som må ha minimum tre ulike produksjonar i fall matvarebørsen fell på ei eller to av varene. Dei som set på internett å sel lamma før dei er føydde, dei som gamblar på at prisane vil gå opp seinare utpå vinteren for einast å sjå at kjøtet må seljast til spottpris på forsumaren. …
Av Bjørn Egil Flø
Han sa det aldri rett ut, far min, men han sa det då likevel. Det var på dei mange endelause helgeturane med vår gamle Austin Cambridge at han indirekte lærte meg at ekte mannfolk ikkje et kliss.
Du skjønar eg via nesten to år av livet mitt til denne merkelege forma for helgesyssel som det var å fylgje far min for å sjå på nyfjøsane åt bønder i dei mange avsidesliggande sunnmørsgrendene. Han var grundig slik, far min. Han ville ha mest mogleg førehandskunnskap sjølv, før han sette i gong bygginga av eigen fjøs. Du veit sa han ”.. du kan ikkje stole på desse folka på Fylket…, høgt utdana er dei, papphanane, men mjølke kan dei ikkje”. …
Av Bjørn Egil Flø
Neida, dette er inga bokmelding av ein imaginær oppfyljar av Fosse sin roman ’Raudt, Svart’, men einast ein freistnad på å få ut litt frustrasjon kring debatten om raudt og kvitt kjøt som har kome fullstendig på villstrå det siste halve året.
Det toppa seg i førre veke då ”distriktsminister” Haga innrømma å vere fargeblind. Etter å fyrst å ha provosert bondestanden og hevda at det beste den miljømedvitne forbrukar kunne gjere var å ete kvitt kjøt, kuvende ho og hevda at ho sjølvsagt hadde meint raudt kjøt og dermed la ho seg ut med nokre vêrsjuke miljøforskarar, som alle hevda å inneha nett den sanninga som trengst til å fortelje folk kva som er rett å gale. …
Av Bjørn Egil Flø
Eg var på utstiling her for ei tid tilbake. Blilyst, denne gruppa av velmeinande unge menneskjer som gjer ein heiderlig innsats for å halde liv i Bygde-Noreg hadde invitert gjestar til å sjå resultatet av arkitektkonkurransen ’Moderne boløsninger på bygda’. Det var interessant og eg vil på det sterkaste tilrå andre å ta ein tur innom containeren deira. Om ikkje anna for å sjå kor dårleg stelt det er med den norske arkitektstandens kunnskap om grunnleggjande særeigenheiter ved den norske bygda.
Bakgrunnen for arkitektkonkurransen kan vanskeleg sjåast isolert frå bakgrunnen for Blilyst som soleis. Likevel er det viktig å presisere at min kritikk ikkje må tolkast som ein kritikk mot Blilyst, men som ein kritikk einast retta mot den norske arkitektstanden og deira larmande fåkunne om kva ei norsk bygd er. …
Av Bjørn Egil Flø
Han kallar det ”möjligheternas land” svensken som har etablert seg som optikar og brilledesignar i bydelen Castro i San Francisco. I butikkvindauge heng eit tosiders oppslag frå eit svensk vekeblad. ”Det er inte möjligt at göra sucsess i Sverige sånn som här” seier Björn i intervjuet, ”avensjukan är for stor der hemma, här blir vi bara oppmuntrad om vi tenker lite stort mens hemma blir vi trampat ner i skiten”.
Jau da, me kjenner då att desse historiene frå før, frå alle dei utflytta nordmenn som fortalde om kor svært alt var i Amerika og om korleis den heimlege mentaliteten held slike kreative og dyktige sjeler som dei sjølve nede. Det var vanleg for førti femti år sidan, då me ennå trudde på den amerikanske draumen, før nokon av oss hadde sett prislappen som heng på den råe dyrkinga av individuell opportunisme. Det var då me enno hadde eit kollektivt minne om Marshalhjelpa og me ungane vart yr berre av å lese tittelen på Elvis sin ”King Creole”. Det faktum at det var ein åttesporskassett og at verken bror min som eigde kassetten eller nokon andre me kjende hadde utstyr til å spele den gjorde ingenting, for på coveret var biletet av den unge amerikanske draumen ’in persona’, det var meir enn nok til å forstå at i Amerika var alt mogleg. …
Av Torbjørn Tufte
I høve generaldirektør i Verdens Handelsorganisasjon (WTO), Pascal Lamy, si vitjing av årskonferansen til NHO tidlegare i år, har Lamy og WTO vortne presentert i media som våpendragaren til dei fattigaste landa og refsaren av vrangvilja til Noreg i landbruksforhandlingane. Eller er det slik at Lamy snarare kjempar for legitimiteten til WTO og ei ny avtale enn for interessene til utviklingslanda?
Media referer at Lamy tuktar firkløveret Japan, Sør-Korea, Noreg og Sveits fordi desse kjempar for eit sterkt vern av landbrukssektoren i WTO, ein posisjon som hevdast å vere til hinder for utvikling. I ei tale hjå New York Law School i oktober minna Lamy sjølv på at ”The WTO is not a development agency,…”. Likevel vert utsegna ”marknadsliberalisering reduserer fattigdom” stadig framstilt som ei automatisk mekanisme i samfunnsdebatten kring landbruksforhandlingane i WTO. Det er då spesielt underleg å framheve nokon av verdas største nettoimportør av landbruksvarer som bremseklossar når det gjeld handel og utviklinga i verda. …
Av Bjørn Egil Flø
Under dekket av å skulle verne den sårbare Australske naturen mot levande organismar frå framande kontinent har bøndene hand i hand med miljøvernarar og politikarar bygd opp eit grensevern meir effektiv enn dei mest ekstreme tollstsar, dei kallar det Bio-security.
Men no kan det vere slutt og dei fyrste som må tole smertene er fruktdyrkarane i det enorme nedbørsfeltet Murray Darling bassenget i delstatane New South Wales og Queensland. …
Av Bjørn Egil Flø
Når prisen for å bu i ein ombygd kjølekonteinar i ein småby langt vekk i Western Australia er høgre enn det du betalar for eit ’penthouse’ i Sydney harbour må sjølv dei mest einfaldige av oss forstå at noko er gale. Men ministrane står apatiske i ring å vitnar ei voldtekt av ein småby dei sjølve har seld for småpengar til grådige gruveselskap.
Det som vert sett på som Australias andre gruveboom slår positivt ut på nasjonalbudsjettet og er lukrativ business for cowboyane i den Australske entreprenørbransjen, men i kjølvatnet flyt lika av aboriginar og andre som budde her før invasjonen og som ikkje makta køyret. …
Kontaktinformasjon:
RURALE REFLEKSJONAR 